My Two Wheeler

"Something inside me bothers me so much every day..


I just want to ask it.. why it does this to me all day..

I have so much to do and yet this thing keeps pulling me..

One fine day.. I grabbed a torch to check what this is..

I understood , this way I will never find who it is..

I was as scared as a child in dark

Closed my eyes and yelled back..

It just calmly said ..IT is You speaking to you..



Freedom is all my spirit needed… is the only song.. you knew

Love is the only need.. I have .. you said all your life…and nothing new



Now you see at everyone and think .. are you like me..?

If not why do you bother so much and spoil the fun

Its someone else like you trying to be themselves..



You don’t love them, yet follow their line…

When all you have to do is..

Love them and follow your heart..



Order for a life is to make it happy

If life itself is squeezed out of it..

Then you better give a damn about it..





You wanna be.. Girlishly stylish…

And wanna be Boyishly Stubborn

You wanna be womanishly Careful

And also wanna be Manishly Gutsy..



Whenever someone says… you are a Tomboy.. one part of you screams with agony..

And if some one says you are entirely a girl.. another part cries with anguish…

All you wanna tell this world is to yell on top of a mountain… that IT’s ME nothing else….



And yet you never took time to listen to me.. and now as you have done it..

Ride on… Ride on your two wheeler of freedom and love…

"

NIjam

అవనిగడ్డ  గ్రామంలో, రాములయ్య అంటే తేలియని వారు ఉండరు. ఆయన  ఎవరో కాదు , మా నాన్న. నా పేరు రఘు. ఇప్పుడు నేను చెప్పబోయేది నా కధే.

1986  ఆగష్టు 10:

మా నాన్నకి  గత కొద్ది రోజులుగా అస్సలు బాగుండటం లేదు. పరిస్థితి చేయిదాటిపోయింది, ఇంట్లో ఉంచటమే నయం అని డాక్టర్ గారు చెప్తే,ఇంట్లోనే నేను,బామ్మా నాన్నని చూసుకుంటూ ఉన్నాం.  నాన్న  వారం రోజుల నుంచి ,   మూసిన కన్ను తెరవకుండా  ఉన్నారు.  నాకు ఏదో చెప్పాలి అని చూస్తున్నారు కానీ  చెప్పలేకపోతున్నారు. ఆయన  బాధ చూస్తుంటే  నాకు అన్నీ తనే అయ్యి, పెంచిన నాన్నకి ఇప్పుడు నేను ఏమీ  చెయ్యలేకపోతున్నానే  అని దుఖంతో నాకు చాలా చాలా దిగులుగా ఉంటోంది.  నా నిస్సహాయత మీద నాకు ఎనలేని, ఎడతెగని కోపం వస్తోంది.

"ఊరుకో రఘు, నువ్వు మాత్రం ఏం చెయ్యగలవు చెప్పు?" నా స్నేహితుడు, రంగా పరామర్శతో ఉలిక్కిపడి చూశాను. వాడు నా ఆలోచనలని చదవగలడేమో! లేదంటే.. ఇలా ఎలా అనగలడు?

"నీకు తెలియదు రా .. నాన్న ఏదో చెప్పాలి అని చూస్తున్నారు కానీ,  చెప్పలేకపోతున్నారు . ఆరోగ్యం బాలేదు అని కాదు, ఆయన  మానసికంగా కూడా ఏదో మధన  పడుతున్నారు.అది చూస్తూ నేను ఏమీ చెయ్యలేకపోతున్నాను"

"నేను అంటున్నదీ అదే. చెయ్యగలిగేది అయితే చేస్తావుగా ,ఇప్పుడు చెయ్యలేని దాని గురించి బాధ పడతావెందుకు ?"

"అమ్మ పోయినప్పటి నుంచి  నాన్న ఎంత అపురూపంగా పెంచారంటే ,అమ్మ ఉన్నా అలా చూసుకునేది కాదేమో!  నా కోసం  ఆయన  పెళ్ళి చేసుకోలేదు . నాకు అన్నీ సమకూర్చటం కోసం ఆయన  తన కనీస అవసరాలని కూడా వదిలేసుకున్నారు."

"నువ్వు కూడా ఆయనకు దగ్గరగా ఉండాలనే కదా డిగ్రీ చదివినా, పట్టణంలో ఉద్యోగం వచ్చినా, వదులుకున్నావ్ ? రెండు నెలల నుంచి చంటి పిల్లాడిని చూసుకున్నట్లు చూసుకుంటున్నావు.ఇప్పుడు నువ్వు ఇలా బాధ పడటంలో అర్ధం లేదు "

రంగా  ఎప్పుడూ  ఇంతే! చెయ్యగలిగింది  చేశావ్, ఇంక ఫలితం గురించి ఆలోచించటం నీ భాద్యత కాదు,
వదిలెయ్యాలి అంటాడు. అలాగే ఉంటాడు. వాడిని చిన్నప్పటి నుంచి చూస్తున్నా , ఏ పరిస్థితిలో ఐనా  నిబ్బరంగా ఉండటం నాకు అలవడలేదు.  వాడికున్న తెగువ, ధైర్యం కూడా నాకు లేవనే చెప్పాలి.  వాడికి సబబు అనిపిస్తే ఏదైనా చేస్తాడు.. నా ఆలోచనలు మా నాన్న మీద నుండి రంగా మీదకు మళ్ళాయి .....

1984 ఏప్రిల్ 5

రంగాని ఎవరో కొట్టి , చెరువు గట్టున పడేశారు అన్న మాట విని నేను గబగబా వాడింటికి బయలుదేరాను.  వాడింట అడుగు పెట్టగానే ఝాన్సీ .. ఏడుస్తూ ఎదురొచ్చింది. ఝాన్సీ  మా పిన్ని గారి అమ్మాయి, రంగా మంచి వాడు అని మా పిన్ని వాళ్ళు .. నా చేతనే సంబంధం మాటాడించి పెళ్ళి చేశారు . రెండు ఏళ్ళ బాబు కూడాను వాళ్ళకి.
"చూడన్నయ్య, ఎవరో  కొట్టి కాలవ  గట్టున పడేస్తే, అటుగా వెళ్ళే కూలీలు తీసుకొచ్చారు. ఎవరు కొట్టరంటే? నోరు తెరచి చెప్పటం లేదు. గుర్తులేదు అంటున్నారు. కాస్త నువ్వైనా అడుగు."

లోపలకు వెళ్ళి చూశాను గదా, ఎవరో చాలా దారుణంగా కొట్టారు!

 "ఏమయింది రా .. ఏంటి ఈ దెబ్బలు?"

"ఏం లేదురా బాబూ .. ఝాన్సీ ఖంగారు  అంతే !" 

"ఆ మాట  అనద్దు  మీరు. నా కంగారు వల్లనే దెబ్బలు తగిలాయా మీకు? నాకు చెప్పక్కర్లేదు, కనీసం అన్నయ్యకు అన్నా చెప్పుకోండి ,మీ బాధ ఏంటి అని. అన్నయ్యా ! నేను మీకు ఏదన్నా తినటానికి తీసుకొస్తాను  ఉండండి " అని విస విసా  వెళ్ళిపోయింది ....

రంగా ఎంతైనా అదృష్టవంతుడు  ఎంత మందికి దొరుకుతుంది ? ఇంత అర్ధం చేసుకొనే  భార్య..!

" ఇప్పుడు చేప్పరా అబ్బాయ్ ... ఈ దేబ్బలేంటి? ఈ గోల ఏమిటి ?"

" ఏం లేదు రా నీకు గీత తెలుసు కదా?"

"జమిందారు గారి అమ్మాయి ..."

"హా నేను పొలం కౌలుకి చేసే జమిందారు గారి అమ్మాయి.."

"తెలిస్తే ?!!"

"అబ్బా .. చెప్పనివ్వరా ... తను చిన్న పిల్ల, నిండా 15 ఏళ్ళు లేవు. నేను అంటే ఇష్టం అంటుంది, ప్రేమ అంటుంది. ఇది ప్రేమ కాదు  బంగారు తల్లీ , నేను నీకు రెండింతలు వయసు ఉన్నవాడిని, పెళ్లి అయ్యి,నాకు ఒక కొడుకు కూడా ఉన్నాడు. ఇది ఆకర్షణ అని చెప్పాను చాలా మార్లు ... ఏమనుకుందో  ఏమో... జమిందారు గారు రమ్మన్నారు అంటూ కబురు పెట్టించింది ...  నేను నిజమే అనుకొని  వెళ్ళాను ... వెళ్ళిన మరు క్షణం అర్ధం అయ్యింది విషయం!  నేను తనకు నచ్చ చెప్తుండగానే ... అందరూ  నిద్ర లేచారు... ఆ పిల్ల.. ఎంతో భయపడింది పాపం.."

"అందుకని?" అని నేను కాస్త బిగ్గరగా అరిచాను..

" కోపగించుకోకురా ... చిన్న పిల్ల తెలియక చేసినదానికి.. అదే నీ కూతురు అయితే, తనకు ఒక  అవకాశం ఇస్తావు కదా... అందుకే.. నేనే ఏదో దొంగిలించటానికి  వచ్చాను, మీ అమ్మాయి నన్ను  చూసేసింది అని  చెప్పాను.
 దొంగోడికి దేహ శుద్ది  చేసి పంపించారు."

" ఆ పిల్ల తప్పుకి, నువ్వు శిక్ష అనుభవించటం ఏమిటి రా?"

" అంటే ఎం చెయ్యమంటావు ?"

"నిజం .. చెప్పి ఉండాల్సింది."

" చెప్పి ఆ పిల్ల జీవితం నాశనం చెయ్యమంటావా ?"

"నువ్వు తన్నులు తినటం బాగుందా? రేపు వాళ్ళ పొలం  ఏ మొహం పెట్టుకొని కౌలు చేస్తావ్? నీ గురించి ఆలోచించావా?  "

" నాకు ఈ ఊరిలో  సొంత పోలమా ? ఇల్లా?  ఆ మాత్రం కౌలు వేరే ఊరిలో కూడా దొరుకుతుంది.  అదే ఆ పిల్లకు తల్లి తండ్రుల ముందు, అయిన వాళ్ళ ముందు అల్లరి అయితే.. జీవితాంతం ఆ  మచ్చ ఉంటుంది ..."

"అలా అని నిజాన్ని  దాచేస్తావా ?"

"కొన్ని సందర్భాల్లో నిజం చెప్పకపోటమే మంచిది రా . ."

ఇదే మాట విన్నాను నేను. ఎక్కడో విన్నాను ??!ఎప్పుడో  విన్నాను! అసలు ఈ నిజం అనే మాటే నన్ను
ఎప్పుడూ తికమక పెడుతుంటుంది.... ఎక్కడ విన్నాను అంటే... నా ఆలోచనలు... రంగా మీద నుంచి మా నాన్న మీదకు మళ్ళాయి .....

1970 మార్చ్ 8

నాన్న నాకు అన్నం తినిపించకుండా ఉన్న రోజు లేదు. నాకు 15 ఏళ్ళు వచ్చిన  తరువాత కూడా నాన్న తినిపిస్తూనే  ఉన్నారు. హాయిగా రాత్రి పూట నాన్న చేతి  ముద్దలు తిని,ఆయనతో కబుర్లు చెప్తూ నిద్రపోటం అంటే ఎంత ఇష్టమో నాకు!నాన్నకు రాముడు ఆరాధ్య  దైవం. రాముడి  కధ ఒక్కటన్నా, చెప్పనిదే  మా కబుర్లు పూర్తి అయ్యేవి కావు. నాకు మాత్రం మా నాన్నే రాముడు.  ఎప్పుడు పడుకున్నామో  తెలియదు కానీ,నిద్దర్లో లీలగా ఏవో అరుపులు వినిపించాయి.  రానురానూ ... పెద్దవి అయ్యాయి... నేను ఉలిక్కిపడి లేచాను. నాన్న అప్పటికే లేచారు.. మా వీధి గుమ్మం ముందే ఆ చప్పుడు.. ఎవరో ఎవరినో ప్రాధేయపడుతున్నారు ...

" నీకు దణ్ణం పెడతాను నన్ను వదిలెయ్యి.. "

" ఈ  బుధి ముందు ఉండాల్సింది ... నీ మూలాన నేను జైలు కూడు తిన్నాను.. 4 ఏళ్ళు  ఈ పూట నిన్ను ఒదిలేది నేదు అబ్బయ్యా ..."

"గంగా ... నీకు పుణ్యం ఉంటుందిరా ...."

"నేను పాపమే చేస్తా..."

అంటూ  మాట పూర్తి కాకముందే..  నెత్తురు చింది మేము ఓరగా తెరచి చూస్తున్న కిటికీ మీద పడింది. నా కాళ్ళు మొద్దుబారిపోయాయి. నాన్న మాత్రం జాగర్తగా  తలుపేసి,ఏం మాట్లాడకుండా... నా భుజం మీద చెయ్యి వేశారు. నేనూ ఆయనతో పాటే నడిచాను. ఆ రాత్రి నాకు నిద్ర లేదు. కళ్ళు మూసినా,తెరిచినా  అదే దృశ్యం. చంపేశాడు నిలువునా... బాధ .. కోపం .. ఏదన్నా  చేసి బ్రతికించగలమా ?లేచి వెళ్ళి తలుపు తీసి కొన  ఊపిరితో ఉన్న అతనిని కాపాడాలి కదా!కానీ  నేను నిద్రపోతున్నాను..  పిరికితనం... నాన్న .. నా రాముడు.. రాముడు కూడా భయపడ్డాడా ? ఆలోచిస్తూనే పడుకుండిపోయినట్టు ఉన్నాను ..  మా నట్టింట్లో ఎవరో నుంచొని పెద్దగా అరుస్తున్నట్టు అనిపించింది... కళ్ళు తెరచి గడియారం వంక చూశాను .... 11 కావస్తోంది ...

"ఇంటి ఎదురుగా జరిగిన ఘోరాన్ని  చూడలేదంటావేమయ్య ?"

"చెప్పా కదండీ.. రాత్రి పడుకొని ఉన్నాం .. మాకు ఎలా తెలుస్తుంది..?"

"నువ్వెమీ  వినలేదు ... చూడలేదు అంటావు?"

"అవును !"

"constable ... హిట్ అండ్ రన్ అని రాసేయవయ్య.. ఇక్కడ సాక్ష్యం చెప్పే మగాడు ఎవడు లేడు  గాని .."

అని గుట్కా నములుతూ మా నాన్నని ఏహ్య భావంతో ఆ ఇన్స్పెక్టర్ చూస్తుంటే బాధ వేసింది...
అతను వెళ్ళిపోయే దాకా ఘడియలు లెక్కపెట్టి మరీ నుంచొని .... మా నాన్నని నిలదీశాను ..
 "నిజం చెప్పలేదేం నాన్న..?"

"నాకు ప్రాణం మీద తీపి లేదు రా.. నువ్వు అనాధవి అవ్వుతావు అనే భయం తప్ప ... ఆ భయమే లేకుంటే,రాత్రి కొన  ప్రాణం తో ఉన్న అతని గొంతులో కాసిని నీళ్ళు అన్నా పోసేవాడిని ..."

"నిజం చెప్పాల్సింది నాన్న.. " నా గొంతు పొడి బారిపోయింది..

నేను .. నా పిరికితనమే కాదు... మా నాన్న కి కూడా బలహీనతని .... నా మీద నాకే కోపం వచ్చింది ...

"కొన్ని సందర్భాల్లో నిజం చెప్పకపోటమే మంచిది రా.."

అని మా నాన్న వెళ్ళిపోయారు.. 

1986 ఆగష్టు 21

నిజం .. నిజం ... ఏ సందర్భం లోనూ చెప్పకూడదా? నాకు ఈ నిజం ఎప్పుడూ చిక్కు ప్రశ్నే ... నాన్న నా కోసం అబద్దం చెప్పారు ..రంగా .. అవతల వాళ్లకి సాయం చెయ్యటం కోసం అబద్దం చెప్పాడు.. ఎప్పుడు అబద్దమే జీవితాలను కాపడుతుంటే.. ఇంకా ఆ నిజం తో పని ఏముంది.. నాన్న పరిస్థితి ఏం బాగుండటం లేదు ..ఆయన అవస్థ చూస్తే జాలి వేస్తోంది. దేవుడు ఆయనను ఎందుకింత వేదనకు గురి చేస్తున్నాడో అర్ధం కావటం లేదు.
ఏదో చెప్పాలి అని తాపత్రయ పడుతున్నారు.. చెప్పలేకపోతున్నారు .. నన్ను మంచం దగ్గరే కూర్చోమంటున్నారు.... నాన్నగారు పోవాలి అని నాకు లేకపోయినా,ఆయనకు ఈ వేదన నుంచి ముక్తి వస్తే బాగుండు అనిపిస్తోంది.. గత కొద్ది రోజులుగా.  ఈ రోజు నుంచి రంగా,ఝాన్సీ నాకు సాయంగా ఉండటానికి ఇక్కడికి వస్తాం అన్నారు... గుమ్మం దగ్గర చప్పుడు చూస్తే.. వచినట్టే  ఉన్నారు ... వాళ్ళ సామాను లోపలికి తెస్తుండగా... బామ్మ అరుపు పెద్దగా ...

" ఒరే  రఘూ .!!!!".. నాకు భయం కమ్మేసింది.. పరుగెత్తుకెళ్ళి చూద్దును కదా..  నేను భయపడింది ఏమీ జరగలేదు.. నాలుగు రోజుల నుంచి కళ్ళు కూడా తెరవని నాన్న,చేతితో నన్ను పిలుస్తున్నారు ....  నాకు కన్నీళ్ళు ఆగలేదు ... ఆనందమో,బాధో కూడా నాకే అర్ధం కాటం లేదు.

 "నాన్న  ఏమిటి నాన్న..?" ... ...

"ఇలా రా.." అసలా ఎక్కడో నూతి లోంచి ఎవరో మాటాడుతున్నట్టు వినిపిస్తోంది ఆ గొంతు..
"ఇక్కడే ఉన్నాను నాన్నా .. చెప్పు..." మా నాన్న గారి మంచం మీద కూర్చున్నాను ,ఆయన చెయ్యి పట్టుకొని..
మంచి నీళ్ళు అన్నట్టు సైగ చేశారు .. ఝాన్సీ  ఎప్పుడు తెచ్చిందో  తెలియదు.. చటుక్కున నాకు నీళ్ళ చెంబు అందించింది .. నాన్న గారు నీళ్ళు తాగి ..

" నీకో విషయం చెప్పాలి నాన్నా .."

ఆయన గొంతు ఎంతో తేట పడింది నీళ్ళు తాగిన తరువాత....

" ఏమిటి నాన్న అది.?"

" ప్రతి ఒక్కరి జీవితం లో ఒక సత్యం ఉంటుంది రా ... అది కనుక తెలుసుకొని ఉంటే .. దానిని మోస్తూ బ్రతకాల్సిన పని లేదు. ఆ సత్యమే నిన్ను నడిపిస్తుంది. నా జీవితం మొత్తం  నేను ఒక నిజాన్ని మోస్తూ బ్రతికాను రా. దాని భారం ఎంత అంటే.. ఈ రెండు నేలలు అనుభవించింది..  చాలా తక్కువ... నీకు చెప్పకూడదు అనే అనుకున్నా ... నీకు చెప్పకుండా నేను ఆ భారం నుంచి.. విముక్తి పొందటం అసాధ్యం అని అర్ధమయ్యింది రా ! మీ అమ్మ గుమ్మం తగిలి.. ఆ అదురుకి రోటి మీద పడి తలకు గాయం అయ్యి చనిపోయింది కదా.. తనంత తానూ గా ... పడలేదు రా.. మీ అమ్మ పోకముందు వరకు నాకు విపరీతమైన కోపం ఉండేది... అయిన దానికి కాని దానికి కోపం వచ్చేది ... ఆ రోజు కూడా దేనికో  వాదులాట జరిగింది... మీ అమ్మ ఎప్పుడూ ఓపికగానే  ఉండేది .. ఆ రోజు నేను మరీ.. మితి మీరి అరవటం తో తను నాకు ఎదురు సమాధానం చెప్పింది... నాకు ఎదురు సమాధానం చెప్తుందా,అనే ఉక్రోషం తో .. చెయ్యి చేసుకున్నాను. ఆ అదురుకి .. గుమ్మం తగిలి రోటి మీద పడింది .. తలకు బలమైన గాయం అయ్యింది.. ఆసుపత్రి కి తీసుకు పోయాం. అది మాత్రం అందరిని బయటకు పంపి,తన పరిస్థితికి కారణం నేను కాదు,నేను అలా కొయ్యబారి పోయి దిగులుగా ఉండటం తనకు నచ్చదు... అని చెప్పింది.. జరిగింది ఎవరికీ చెప్పకూడదని ఒట్టు వేయించుకుంది.. నిన్ను జాగ్రతగా పెంచమని నాకు అప్పచెప్పింది... రెండు రోజులు  పోయాక.. చనిపోయింది.. నిజానికి మీ అమ్మ దేవత రా.. కాదు నా భార్య దేవత ... దేని గురించి ఆ రోజు ఘర్షణ అని మటుకు అడగకు.. నేను చెప్పను.. అది కోపగించుకోటానికే చిన్న విషయం .. ఇంక మనుషుల్ని దూరం చేసుకునే విషయమే కాదు.. ఈ నాన్నని అసహ్యించుకోవు కదరా నాన్నా ..."

అంటూ నా వైపు మా నాన్న చూసే వరకు నాకు తెలియలేదు.. నేను ఎప్పడు దూరంగా జరిగానో.. అసహ్యించుకోకూడదా ? ఎందుకని? ఒక్క  కారణం చెప్పండి ?హంతకులు మీరు !మీకు గంగా కి తేడ ఏమిటి నాన్న? అని పెద్దగా అరవాలి అని ఉంది. అయన ఎప్పుడు ఆఖరి శ్వాశ వదిలారో నాకు తెలియదు.ఝాన్సీ ఏడుపు మాత్రం వినిపిస్తోంది,మా నాన్న హృదయం ఆగిపోయింది. పోతే పోనీ ఇక్కడ నీ ప్రపంచమే ఆగిపోయింది. అంతా మోసం. చిన్నప్పటి నుంచి.. అయన ప్రేమ,ఆదరణ అంతా మోసం!అయన పాపాన్ని కడిగేసుకోవాలి అని చేసిన ప్రయత్నాలే .... నా దేవుడు... నా రాముడు.. మా అమ్మని చంపేసిన రాక్షసుడు ఒక్కడే .... నా నమ్మకం, నా ప్రపంచం,నా జీవితం అంతా మోసం!పెద్దగా అరవాలి అని ఉంది. ఏటన్నా .. పరిగెత్తి పారిపోవాలి అని ఉంది ... చీకట్లోకి... ఆగకుండా పరిగెత్తాలి అని ఉంది ... గుండె కొట్టుకోటం  ఆగిపోవచ్చు కదా... నేను పగలు,రాత్రి తేడ లేకుండా ఇదే ఆలోచనలతో.. గడిపెస్తున్నాను.. ఈ ఆలోచనలు నన్ను వీడటం లేదు.. నాన్న గారి అంత్యక్రియలు కూడా అయ్యిపోయాయి... కానీ ...

1986 సెప్టెంబర్ 2

అయినా ... నా పిచ్చి గాని ... ఆయనేదో మహాను భావుడు అన్నట్టు.. సత్యం.. నిజం... వెతుకు.. వెతికితే... జీవితం భారంగా గడవదు అని.. నాకు సుద్దులు చెప్పాడే  ... ఆయనేదో.. ... నాకు రోజు రోజుకి... కోపం ... కోపం తో రగిలిపోతున్నా... నాన్న గారికి అంత కోపం ఉండేదా ? నాకు ఊహ తెలిసినప్పటి నుంచి... నేను ఎప్పుడు ఆయనని.. కోపం గా  చూడలేదు.. అంత మాత్రానా ఆయన చేసిన పాపం పోతుందా? నిజాన్ని వెతకాలంట. ఎక్కడ?.. ఇప్పుడు నేను ఏ అడవి లొకో వెళ్ళి వెతకాలా?.. .. అంతా మోసం .....

చీకటి లో ఎటో నడుస్తున్నా నేను.. నాకు అర్ధం కాటం లేదు ఏదో అడవి లా ఉందే .. ఇక్కడికి ఎలా వచ్చాను నేను?
నా చేతిలో లాంతరు... కాలి కింద నేల  చల్లగా తగులుతోంది.. ఎక్కడ ఉన్నాను రా భగవంతుడా.?చల్లగా ...గాలి వీస్తోంటే అర్ధం అయ్యింది... నాకు చెమటలు పడుతున్నాయని ... వెళ్దాం అని అడుగు ముందుకేసేసరికి .. ఎవరో... పట్టి కుదుపుతున్నారు నన్ను....

ఉలిక్కి పడి ... లేచి చూసేసరికి... ఇంట్లో.... కుర్చీ ..లో.. హమ్మయ్య!!కలా !?

"ఏంటి నాన్న.. పట్ట పగలు పీడ కలలు కంటున్నావా?" అని అడిగింది మా బామ్మ.
"అబ్బే అదేమీ లేదు బామ్మ.... "

"ఇదిగో... నీకు ధైర్యం వచ్చినట్టు ఉంటుంది ... నాకు పారాయణం అయ్యినట్టు ఉంటుంది ... కాస్తా సుందరాకాండ .. చదివి పెట్టు నాన్నా ..."

నాకు కోపం  వచ్చింది ఎందుకోస్తోందో.. ఏమో తెలియదు..."రాముడు!రాముడంటేనే.. మోసం..."నా మొఖం ఎర్రగా అవ్వటం నాకే తెలుస్తోంది....

" ఆలి ని అడవుల పాలు చేసిన ఆ రాముడి కధ  నేను చదవను బామ్మా "

"పోనీ రావణుడి కధ అనుకోని చదువు నాన్న ... ఎలా చదివినా పుణ్యమే "

నాకు కోపం అవధులు దాటుతోంది....

" పరాయి స్త్రీ ని చేర పట్టిన ఆ నీచుడి కధ నేను చదవను బామ్మ.."

మా బామ్మ నెమ్మది గా లేచి వచ్చి.. నా జుట్టు నిమురుతూ...

"చూడు నాన్న.. రావణుడు కూడా.. గొప్ప శివ భక్తుడు.. రాముడు ధర్మానికి కట్టుబడి భార్యని దూరం చేసుకున్నాడు... వెతికితే.. రాముడి లో లోపాలు కనిపిస్తాయి.. అలానే ... రావణుడి లో మంచి కనిపిస్తుంది ..ఏమి  వెతుకుతున్నవో... అదే దొరుకుతుంది నీకు.. నువ్వు ఏమి వెతుకుతున్నావు అన్నది.. నీ సంస్కారం కానీ అవతల వాళ్ళది కాదు.." అని అంది...

ఎవరో... చెంప మీద చెళ్ళున కొట్టినట్టు అనిపించింది.... మా నాన్న వెతకమన్న సత్యం ఇదేనేమో.. నా జీవితం లోని భారం దించిన సత్యం ఇదేనేమో.. నాన్న ని ఎలా... ద్వేషించాను నేను?!ఎంత .. తెలివి తక్కువ వాడిని నేను?!
ఈ సత్యం అర్ధం అయ్యాక.. మా బామ్మకి పారాయణం పైకి చదివి వినిపిద్దామని లేచాను...

సినివెన్నెల్లో కాసేపు

హాయ్! నేను పోయిన ఆదివారం నా  స్నేహితురాలితో కలిసి సిరివెన్నెల సీతారామ శాస్త్రి గారిని కలిసాను. నా ఈ పోస్ట్ ఎందుకంటే అయన మాతో మాట్లాడినవి ముందు నేను మర్చిపోకుండా , అలానే ఎవరికైనా ఎం మాట్లాడారు అనే ఆశక్తి ఉంటే వాళ్ళకి కూడా ఉపయోగపడుతుంది అని రాస్తున్నాను.

        మేము వెళ్ళే సరికి విజయ సారధి గారు ( మాకు appointment ఇప్పించిన వారు,  వారి నాన్న గారికి బాలేకపోయినా  మా appointment ని call off చెయ్యటం ఇష్టం లేక మాతో పాటు వచ్చినందుకు Thank You  sir )
సీతారామ శాస్త్రి గారు మాట్లాడుకుంటున్నారు. సాయి గారు ( యోగీశ్వర్  శర్మ) మమ్మల్ని వాళ్ళు ఉన్న చోటకి తీసుకెళ్ళారు .

        అయన ఉన్న గది లోకి అడుగుపెట్టిన వెంటనే ఎంత excitement నన్ను కమ్మేసిందో నేను చెప్పలేను. This was my dream right from the age of 13 ( english తెలుగూ కలిపి రాస్తున్నందుకు క్షమించండి నా భావం ఏ భాష లో స్పష్టం గా  చెప్ప గలుగుతనో అది వాడతాను ) . నేను , ప్రవలిక కూర్చున్నాక  మా పేర్లు అడిగి తెలుసుకున్నారు , వాటి అర్ధాలు తెలుసా అని అడిగారు. నేను అయన కోసం రాసుకొచ్చిన కాగితం చాలా భయపడుతూ ఆయన ముందు పెట్టాను.  And that paper says

                              బెత్తం లేకుండా పాఠాలు నేర్పించిన గురవు గారు మీరు!
                              దీపం లేకుండా వెలుగు చూపిన మార్గదర్శి మీరు!

ఆలోచన -"గాలి వాటు గమనానికి కాలి బాట దేనికి?"

ఆశ -" నిరంతరం ప్రయత్నముండగా నిరాశకే నిరాశ కలగదా ?"

సంకల్పం -" సందేహిస్తుంటే అతి గా సంకల్పం నెరవేరదు గా ?"

దైవం -"అమృతం అయితే నువ్వు పొందు , విషమైతే అది నా వంతు అని అనగలిగే నీ మనసే శివుడిల్లు "
ధర్మం -"అడవే అయిన కడలే అయిన ధర్మాన్ని నడిపించు పాదాలకు శిరస్సు వంచి దారియదా ?"
లక్ష్యం -"లక్ష్యమంటూ లేని బ్రతుకు దండగ , లక్షలాది మంది లేరా మందగా?"
తత్వం -"ధీరులకి దీనులకి అమ్మ ఒడి ఒక్కటే , వీరులకి చొరులకి కంట తడి ఒక్కటే "
ప్రేమ -" తను కొలువై ఉండే విలువే ఉంటే అలాంటి మనసుకు తనంత తానై అడగక దొరికే వారమే వలపంటే"
పెళ్ళి -" కస్తూరి లా మారి నీ నుదుటనే చేరి కడ దాక కలిసుండ నా , కన్నీరు లా మారి నీ చెంప పై జారి కలతల్ని కరిగించనా !"
అమ్మ -" ఎవరు రాయగలరు అమ్మ అను మాట కన్నా  కమ్మని కావ్యం?"

చావు -" ఆయువంటు ఉన్న వరకు చావు కూడా నెగ్గ లేక శెవము పైనే  గెలుపు చాటు రా "

                                     ఇవన్నీ బడి లో నేర్చుకున్నపాఠాలు కాదు మాష్టారు !
                                     మీ పాట ఒడి లో తెలుసుకున్న  సత్యాలు !!

--Saroja

ఇది అయన చదువుతున్నంత సేపు అయన ముఖాన్నే ఎంతో భయం భయంగా చూస్తూ కూర్చున్నాం . అయన చదివి " అద్భుతం ,సాయి ఇలా రా ఇది చదువు, నువ్వు అడుగుతుంటూ ఉంటావు గా అసలు చేరుతయా ? అని ,ప్రతి చినుకు ఎక్కడో ఒక చోట మొలకేస్తుంది , ఇదిగో నిలువెత్తు నిదర్శనం. ఇవి రా అవార్డులంటే " అని అన్నారు .గదిలో ఎంత మంది ఉన్నారో అందరూ చదివారు నేను రాసింది , మా collegue మృదుల రాసింది కూడా ఇచ్చాను , అది చూసి అయన ఇంకా పొంగిపోయారు . As for me 12 years నుంచి అందరూ పిచ్చి అని అభివర్ణించిన నా అభిరుచి కి మొట్ట మొదటి సారి పొగడ్త దక్కింది అది కూడా సాక్షాత్తూ సిరివెన్నెల గారి దగ్గర నుంచి .  I was on verge of tears , ఆయన గొప్పదనం ఏమిటంటే ఆయన పాటలే ఆయనకు రాసి చూపించినా నేను పెద్ద సాహితీ అభిమానిని అని తెగ మొహమాట పెట్టేసారు.

    ఇంకా నీ feelings పక్కన పెట్టి ఆయన ఏమన్నారో చెప్పు తల్లి అని నన్ను కసురుకోకండి , అక్కడకే వస్తున్నా
మేము అడిగిన మొదటి ప్రశ్న

question  "మనసులో నీవైన భావాలే బయట కనిపిస్తాయి దృశ్యాలై , నీడలు నిజాల సాక్ష్యాలే" అంటే  ఏమిటి sir అంటే మనకు ఎదురయ్యే  ప్రేమ , ద్వేషం మన ఆలోచనలను బట్టే ఉంటాయి అని చెప్తున్నారా ?"

Answer "అసలు ఆ పాటలో ఆలోచించాల్సిన line ఇంకోటి ఉందమ్మ , అందరూ ప్రశ్నించుకోకుండా తమకు అర్ధం అయ్యినది అర్ధం చేసుకొని ఓహో గొప్ప పాట ఆహా గొప్ప పాట అంటుంటారు . 'స్నేహితులు నీకున్న ఇష్టాలే , శతృవులు నీకున్న లోపలే ' ఇందులో స్నేహితులు నీకున్న ఇష్టాలే  ఇది అర్ధం అయ్యింది కదా? మరి శతృవులు నీకున్న లోపాలే అని అంటే ఎక్కడో ఎవరో ఉన్మాది ఎవరినో చంపుతాడు మరి వాడు నాకు శతృవు కదా ? వాడు ఎవరినో చంపితే అది నా లోపం ఎలా అవ్వుతుంది ? అని ఆలోచించారా ? ప్రపంచం మొత్తం నీలోనే ఉన్నది అన్నప్పుడు అందులోని లోపాలకి కూడా నీ భాద్యత ఉన్నట్టే గా ? అర్ధం కాలేదా ? సరే నువ్వు రాసుకొచ్చావే ఇందులోని అన్ని భావాలు నీకు నచ్చినవి, తెలిసి రాసావో తెలియక రాసావో కానీ ఈ సత్యాల్ని నువ్వు అనుభూతి చెందావా ఎప్పుడన్నా ? తెలియటం వేరు , నచ్చటం వేరు, అనుభూతి చెందటం వేరు , మనకి నచినది మనం అనుభూతి చెందగలిగితే మనకు ప్రపంచం ఇలా కనపడదు. అందరం నచ్చటం లో ఆగిపోతున్నాం. ఇంతకి నువ్వు అడిగిన ప్రశ్న నీదేనా ? నీదే అయితే నేను చెప్పే దాక అక్కర్లేదు ఈ పాటికి, నా దగ్గరకి రాక ముందే నీకు జవాబు దొరికుండాలి ,ఎందుకంటే నీదైన ప్రశ్న నిన్ను కుదురుగా ఉండనివ్వదు , అల కాక నువ్వు కుదురుగా ఉన్నావంటే ఆ ప్రశ్న నీది కాదు అని అర్ధం. ప్రతి మనిషీ తన జీవితం లో 50 కి పైగ పాత్రలు పోషిస్తాడు, ప్రతి పాత్ర లో ఒక 50 మంది తో interact అవ్వుతడు , వాడి లో ఉన్న ఆశ ని , నవ్వు ని ఆ 50 మందికి  అంటించ గలిగితే , అంటే 2500 మందికి అతికించామనుకో , 5 సంవత్సరాల్లో ప్రపంచం మారిపోదు ? మరి ఇంకా ఇలానే ఉన్నామంటే , మనమే సరిగ్గా అనుభూతి చెందటం లేదు అన్న మాట . అవతల  వాళ్ళు అని అనకు నువ్వు నాతో మనస్పూర్తిగా నవ్వుతూ మాట్లాడావు అనుకో ఎన్ని రోజులు , ఎంత కాలం నేను మూతి ముడుచుకొని కూర్చోగలను చెప్పు? నీ ఓపికకి పరీక్షే కానీ నీ ప్రేమకు కాదు , ఎందుకంటే ఎక్కడైనా ఎప్పుడైనా contradictions does not exist. నువ్వు ఎవరినన్నా నిజంగా  అభిమానిస్తున్నాను కానీ వాళ్ళు నన్ను ద్వేషిస్తున్నారు అంటే , నువ్వు , నీ మనసులో కూడా ఎక్కడో ఆ ద్వేషం ఉంది లేదంటే వారు నిన్ను అభిమానించే తీరాలి, అది సత్యం"

Question : "sir మీరు చిన్నప్పుడు నాస్తికులు అని విన్నాను.."

Answer : "ప్రపంచం లో నాస్తికులు అనే వాళ్ళు లేరు అమ్మా ! నాస్తికులు అనే వాళ్ళు దేవుడు ఉన్నాడు అనే నీ నమ్మకాన్ని నమ్మరు అంతే . నాస్తికులు అడిగే మొట్ట మొదటి ప్రశ్న ఏమిటి?  దేవుడు ఉంటే Suffering ఎందుకు అని ? మన అందరికి అన్నీ సమంగా ఇవ్వకపోయినా , బ్రతకాలి అనే ఆశ , జీవితం మీద ఉండే ఆశ ప్రతి జీవికీ సమంగానే ఇచ్చాడు కదా? అసలా అంత ఎందుకు?నువ్వు పొద్దున్న నిద్ర లేచిన దగ్గర నుంచి ఎ రోజు నువ్వు బ్రతకటానికి ఎంత probability(0.01%) ? చనిపోటానికి ఎంత probablility(99.9%) ? అంత పెద్ద probability రోజు ఫెయిల్ అయ్యి ఎప్పుడో ఒక సారి నిజం అవ్వుతుంటే దానిని మనం accident అంటున్నాము , నిజానికి మనం బ్రతకటమే ఒక accident ఎందుకంటే 0.01% అనే చిన్న probability మీద బ్రతుకుతున్నాం కాబట్టి. God is there , don't search him in heavens , search him in yourself .

Question :"sir ఫలానా book లో ..."


Answer : మీరు నన్ను గురువు గారు అనుకుంటే , నేను చెప్పింది వినండి , నేను చెప్పినవి నిజాలు అని నమ్మండి , మీ నమ్మకమే మీ అనుభూతి అయ్యే వరకూ ఏ పుస్తకాలూ చదవకండి. ఒక్క సారి మీ నమ్మకాన్ని ఏది కదిలించలేదు అని అనుకున్నాక వేరే పుస్తకాలు చదవండి , ఎం చెప్తున్నాయో తెలుసుకోటానికి . మా గురువు గారిని నేను అలానే నమ్మాను "అయన కాకి తెల్లగా ఉంది " అంటే.. వుంది కామోసు నాకు మాత్రం  నల్లగా కనిపిస్తోంది , అది తెల్లగా కనిపించే రోజు వస్తుంది అని నమ్మను. మీ సత్యాన్ని కదనుకోకండి అల అని గురవు మాటని లెక్క చెయ్యకుండా ఉండకండి . మీకు ఇవన్ని ఎందుకు చెప్తున్నా అంటే , జీవితాన్ని face చెయ్యాల్సిన వాళ్ళు మీకే తత్వం ముఖ్యం . philosophy life end లో నేర్చుకుని ఎం చేస్తాం ? స్వర్గం పొందుతామ?there is no life after ! life is to live .Application లేని knowledge ఎం చేసుకుంటాం చెప్పండి? philosophy అనేది మీరు ఇప్పుడు తెలుసుకుంటే you guys will laugh at life ,rather  than life laughing at you . దేనినైనా పసి పిల్లల్లా ఆలోచించండి తల్లి , జవాబు ఇట్టే దొరుకుతుంది , బాగా intelligent గా ఆలోచిస్తే confusions tappa ఎం ఉండవు . మీకో విషయం తెలుసా చిన్న పిల్లలు మన భాష నేర్చుకుని మనలో ఒదుగుతున్నారు ఎదగటం లేదు .

ఇలా ముగిసింది మా discussion , తరువాత చాలా సేపు అయన ఆయనకు నచ్చిన పాటలు పాడి వినిపించారు , మేము మాకు నచ్చినవి పాడి వినిపించాము . "Sir  మీరు negative గా రాయలేరు కదా ? " అని అంటే "అసల negativity లేదు అమ్మ ప్రపంచం లో " అని అన్నారు...

 వెళ్ళే అప్పుడు photo  sir అంటే "ఓ పని చెయ్యండి , ఈ వంక పెట్టుకొని మళ్లీ ఒక 4,5 days లో రండి " అన్నారు
it was like a gift for us . "మీరు జీవితం లో ఎన్నో సాధించి , జీవితాన్ని చూసి నవ్వాలి అని  ఆశీర్వదించారు (just for info ,this is the first time in my life ఒకళ్ళకి దణ్ణం పెట్టటం )

Hope this post helped you .Thank you for your time .

Moment for a Life

All those happy moments seems to be ages ago..

When my foolish pride has let you go..

When my dreams and yours were nothing apart..

Something went terribly wrong and everything fell apart..
 

My thoughts sailing through the moonlight..

Looking for you in the strangest of the light..
 

That light is from the heart with a hope..

I am not sure how long can I do cope..
 

I have no regrets though…

For every life has only few moments worth living for..

And I have loads of them when you were with me

P.S: Let me know.. how it is.. :)

Ramanee

అలో అలో అల్లో  నా పేరు కధ అండి. అదేం పేరు ? అనకండి. నాకు రాసే వారు పెట్టినన్ని పేర్లు ఉన్నాయి, చదివే వారు గుర్తెట్టుకునన్నిపేర్లు ఉన్నాయి. ఏ పేరు గల కధ ని ఐన ఆ కధ , ఈ కధ అంటారే కనీ, అదిగో ఆ 'బుడుగు' ఇదిగో ఈ 'మడుగు' అని అనరు కదా? ఎంటే కధా అర్ధం అయ్యే లా చెప్తేనే కదా ? అని అంటారు అని తెలుసు  సుమా! ఇప్పుడూ "ఓయీ పుల్లమ్మా! ఆ బుడుగు కధ చదివావా? ఈ మడుగు కధ తెలుసునా?" అని అంటారు కదా? అది అన్న మాట కధ!

     ఇంతకీ కధ లోకి వస్తే, అనగనగా ఒక ఊర్లో కధలు రాసేసి బోలెడంత పేరు తెచ్చుకోవాలి  అనుకునే ఒక వెంకట సుబ్బమ్మ ఉందన్నమాట. దానికేమో కధలు రావాయే! ఏదో ఒక వ్యధ ని పెట్టి కధ రాసేది. పైగా వ్యధలు లేనిదే కధలు రావంటుంది. నిజమే అనుకోండి! కనీ ఈ పిల్ల ఒక రోజు వ్యధ లేని  కధ రాస్తాను అంది. అప్పుడు నేను  రాయలేవు అన్నాను. సుబ్బి కి బోలెడంత కోపం వచ్చి రాసి తీరుతాను  అంది. రాయలేవు గాక రాయలేవు అన్నాను నేను. ఇప్పుడే మొదలెడతాను అంది.. హా బ్రమ్హాండగా ... మొదలు పెట్టు, చూద్దాం అని అన్నాను నేను." అందరూ ఆనందం గా ఉన్న ఊరి లో , అందరూ ఆనందం గానే ఉన్నారు, ఎప్పటికీ ఆనందం గానే ఉన్నారు" ఇదే కధ, నేను పకా పకా నవ్వి.. నా ప్రేయసి వ్యధ లేనిదే నేను సంపూర్ణం కాను, అని చెప్పే సరికి సుబ్బి కి అర్ధం అయ్యింది. ఇంక నేను రాయలేను అని అది డీలా పడితే దాని తరపున నేను మీకు కధ చెప్తున్నాను.

      ఒక అందమైన పల్లెటూరు. కను చూపు మేర అంతా పచ్చని పొలాలు. సినిమాల్లో చూపించినట్టు, గబాలున గట్టు వెంట పరుగేట్టేరు! అడుగు  జారి అడుసు లో పాడేరు. అడుసు అయితే పోనీ కడిగెసుకోవచ్చు, అదే చేను నాశనం చేస్తున్నారు అని ఆ ఆసామి వచ్చి నాలుగు తగిలిస్తే , ఒళ్ళు చింతకాయ పులుసు అవ్వుతుంది.అందుకని చేను వదిలి ఊరి మధ్య ఉన్న చెరువు దగ్గరకు వచేద్దాం ఏమంటారు ? చెరువు చుట్టూతా ఇళ్ళు, చెరువుకు ఒక వైపున రామాలయం, రామాలయం ఎదురుగా బడి.

     బడి లో చాలా మంది పిల్లలే ఉన్నారు సుమండీ! అదిగదిగో అందరి లోను.. ఎర్ర గౌను లో కనిపిస్తోందే ఆ పిల్లే రమణీ, మన కధ కి కధా నాయకురాలు. చూడబోతే రమణీ ఎందుకో కస్సు బస్సు మంటున్నట్టు ఉంది, కనుక్కుందాం పదండి.

"రమణీ ! ఎలా ఉన్నావు?"

"ఏదో ఇలా  ఉన్నాను లే"

"ఎవరేమన్నారు నిన్ను ?"

" మా పంతులు గారు పరీక్షలకి ఎలా చదువుతున్నావు అని అడిగి.... ఎందుకు లే "

" చెప్పు.. పర్లేదు "

"ఏముందీ నీకు లెక్కలు సరిగ్గా రావు కదా, నీ ఎదురు రవి ఉంటాడు, పరిక్ష అప్పుడు సాయం చెయ్యమని చెప్పాను ఏదైనా ఇబ్బంది అయితే తను చూపిస్తాడు లే , నువ్వు ఈ పరీక్ష పాస్ అయితే నీ పై చదువులకు నేను సాయం చేస్తాను అని అన్నారు"

" మంచిదే కదా?"

"ఏంటి మంచిది? నీకు చేత కాదు కానీ ... అని అవమానిస్తేను... నీకు అర్ధం కాదు లే "

అని చర చరా వెళ్ళిపోయింది.

రమణీ పరీక్ష ఎలా రాసిందో కనుక్కుందామని ఇలా కాపు కాసి కూర్చున్నా, వాళ్ళ బడి బయట. అదిగో వస్తోంది రమణీ.

" పరీక్ష ఎలా రాశావు రమణీ? మనలో మన మాట రవి చూపించాడ? నువ్వు చూసి రాశావా?"

"వాడు చూపిస్తూనే ఉన్నాడు, కానీ  నేనే వాడి దాంట్లో చూసి రాసేది ఏంటి అని సొంత గా రాసేసాను...."

ఏమనుకుందాం అండీ ఈ పిల్లకి ? పొగరా? ఆత్మ విశ్వాశామా? ఏదో ఒకటి లెండి ...

ఒక పది రోజుల తరువాత నాకు రమణీ ఏడుస్తూ కనిపించింది..

"ఏం ఏడుస్తున్నావ్?"

"నేను లెక్కల్లో ఫెయిల్ అయ్యాను , మిగతా  అన్ని ఫస్ట్ క్లాసు కానీ లేక్కలోక్కటే పోయింది.."

నేను చెప్పలేదటండి, ఈ పిల్ల కి పొగరే...

"అయ్యో రమణీ పరీక్ష పోతే పోయింది ఏడవకు..."

" ఇంక అంతే! నాన్నగారిని పై చదువుల గురించి అడగలేను..."

"అదెంత పని మల్లి రాసి పాస్ అయ్యి అడగచు లే .."

" లేదు లే పెళ్లి చేసేస్తాను అని అమ్మ తో అన్నారు ... నా తల రాత ఇదంతా..."

అని... పరిగెట్టుకుని  వెళ్ళిపోయింది . ఎప్పుడు నా మాట పూర్తి గా విన్నది కనుక?

ఆ తరువాత రెండేళ్ళు నాకు రమణీ ఎక్కడుందో తెలియలేదు... ఎవరో వైజాగ్ లో వాళ్ళ నాన్న

వాళ్ళు hotel  పెట్టుకున్నారు అని విని పలకరిద్దాం అని వెళ్ళాను ..

రమణీ ఏడుస్తోంది ... ఎవరికీ కనిపించకుండా..

వాళ్ళ అమ్మ నాన్న పెద్దగా వాదించుకుంటున్నారు ...

"ఇంతకముందు వద్దనుకున్నాం కదండీ?  పని ఉంది అని ఊరు వెళ్ళిన వాళ్ళు ఒక్క మాట కూడా చెప్పకుండా

పెళ్లి కుదుర్చుకొని వచ్చాను అంటే?" అని అంది రమణీ వాళ్ళ అమ్మ

"అంటే పెళ్లి కుదిర్చినట్టు."

"బాగుంది నాకు చెప్పకపోతే చెప్పకపోయారు , పెళ్లి అనుకునే అప్పుడు అమ్మాయిని ఒక్క మాట అన్నా అడగాలి కదా..?"

"ఏమిటే దానిని అడిగేది  నిన్ను అడిగేది? అతనకి ఉన్నది చిన్న లోటు అంతే, దానిని ఎత్తి  చూపించకుండా,

అమ్మాయికి సర్ది చెప్పి పెళ్ళికి తయారు అవ్వండి" అని తీర్మానం చేసారు ఆయన.

రమణీ ని చూస్తే జాలి వేసింది.. పలకరించ బుద్ధి కాలేదు.

మళ్ళి ఒక ఐదు ఏళ్ళ తరువాత, తను ఎలా ఉందో చూడాలనిపించింది.

ఎలా ఉందో ఏంటో , ఏం చూడాల్సి వస్తుందో అని భయపడుతూనే వెళ్ళాను ....

కనీ తను ఎంచక్కా ఇంటి పనులు చేసుకుంటూ ఉంది... ప్రశాంతం గా ఉంది అనిపించింది

"రమణీ ... ఎలా వున్నావు?"

"కధా? నువ్వా ? ఎన్ని రోజులైంది  చూసి..? నేను బానే ఉన్నాను.."

"నీకు ఇష్టం లేకుండా నీ పెళ్లి జరిగింది కదా?"

" కొన్ని అల జరిగిపోతుంటాయి.."

"నేను ఆ రోజు మీ ఇంటికి వచ్చాను, నిన్ను పలకరించే ధైర్యం లేక తిరిగి వెళ్లి పోయాను.."

"పోనీ లే వదిలెయ్యి..."

"నువ్వు ఆనందం గానే ఉన్నావా?"

"బానే ఉన్నాను అని చెప్పాగా...  ఇద్దరు పిల్లలు ... బయట ఆడుకుంటున్నారు.."

"మీ ఆయన మంచి వాడేనా?"

"మంచో చెడో.. నువ్వు ఇప్పుడు ఆర్చేది తీర్చేది ఏం ఉంది చెప్పు? నేను చాలా ఆశలే పెట్టుకున్నా జీవితం లో, చదవాలి అని ఇంకోటి అని.. అన్ని అనుకున్నట్టు జరగవు గా, అల జరగలేదు అని ఎప్పటికీ ఏడుస్తూ ఉండి పోలేను గా ? నా పిల్లలు నేను బాధ పడినట్టు బాధ పడ కూడదు అని .. నా తాపత్రయం... అలానే పెంచుతున్నాను కూడా... ఈ సోది అంత ఎందుకు కానీ  ... ఉండు తినటానికి ఎమన్నా తీసుకొస్తాను"
అని చర చరా వంటింట్లోకి వెళ్ళిపోయింది.

ఆడ పిల్ల అనిపించుకుంది రమణీ.... పందిరి ఎలాంటిదైన...మల్లె తీగ మాత్రం ఘుబలించే పూలనే పూస్తుంది...
మన లో ఉన్నా రమణీ లకి అందరికీ... పాదాభి వందనం చేస్తూ ... నన్ను నేను అంకితం ఇస్తున్నాను అంటే...
ఈ కధ అంకితం చేస్తున్నాను..

ఇట్లు
మీ కధ.

Aakasamantha ....

On the eve of Women’s day when everyone else is talking about women empowerment and women rights, equality and achievements, I would like to talk about them too. But, today I just feel like having a little “Jugalbandi,” (a short story in English followed by a little poetry that portrays a girl’s heart).


Before I start, for the starters it is not a story that has an ending, for that matter I do not discuss the end. If it ends happily, then the  people who were in the story are the luckiest people. If it doesn’t end happily, you know.. these poets, writers and many other people will get credit for that story, stating that “It’s so natural and realistic” We love those kinds of stories because, somewhere sometime we might have been part of such failures, if not us directly our friends or  someone else because we stumble upon failures more often than on successes in our lives.

Coming into the story…

Long long ago there lived a girl who believed on doing what she felt right from her heart, she was good and adamant, kind and jealous, talented and stupid, beautiful and she knows that she is beautiful( you may think I am feminist, but being a girl I can imagine easily how a girl feels like. Its rather tough to get into a Guy's shoes). She was once working in God’s favorite garden (She was told by God to plant few plant saplings in the Garden). In the afternoon from the fogs of January, there came a boy who was watching the girl from morning in the garden( He was the actual Gardener). Soon, they became friends. They worked together, they laughed together, and they learned together.

One fine morning boy thought that he cannot have this happiness when the girl completes to plant all the plant saplings. He thought that God will take her away after she finishes her work. He started unearthing the planted saplings at night when the girl was asleep to make her stay for few more days.

God came to know about this and called the boy and told him “Son, I made both of you to be friends forever. I don’t see a reason why you behave like this and spoil the garden. She is working hard every day and you are spoiling her work. Is this the way to show your love? Why don’t you just walk to her and ask her to stay with you? I don’t understand why should you complicate things for yourself, why can’t you open your mouth and just say how you feel? I am very disappointed with you. I am bound to give a curse to everyone who does a bad thing. I hereby curse you that you can never express your love to the girl.” The boy was ashamed of himself and never told the girl about his curse.

After few days, girl completed her work, God called her and told “My dear, I am very impressed by your work, please let me know what boon you want from me. “

Girl: “Dear God, Please let me stay in this garden forever!”

God:” Why do you want to stay here?”

Girl: “Because I love the Gardener”

God: “ok! You may stay here, but I would like to hear if Gardner loves you too. Only then you can stay here.”

Girl: “I know he does, I am sure of it”

God: “Then prove it! Don’t let him know that you love him before you make me hear him about his love”

Girl: “oh thank you God !thank you so much!”



But the girl never was able to make God hear about boy’s love due to his curse. So she had to leave the Garden, but she knows deep down that he loves her. And finally as a parting gift she gave him this poem and  left  forever (She is a Telugu girl probably :-) ) .

నేను చెప్పలేనంత
నువ్వు కొలవలేనంత
నేను మరువలేనంత
నువ్వు కలవలేనంత
నేను దాచాలేనంత
నువ్వు చూపలేనంత
మన మధ్యన ఉన్న ప్రేమే గా ఇదంతా!


P . S : Happy Women 's Day !

నీటి బుడగ

నా పేరూ ... హా అప్పుడే ఎందుకు లేండి కధ ముగించే అప్పుడు చెప్తాను. నన్ను అయితే అందరూ 'చిన్నా' అని కానీ 'బాబు' అని కానీ పిలిచే వాళ్ళు. మరేమోనండి, నాకేమోనండి చిన్నప్పటి నుండి చిన్న పిల్లలు అన్నా, కోతి పిల్లలు అన్నా యమా చిరాకు. మా ఇంటి పెరట్లో ఉన్నజామ చెట్టు ఎక్కి మేము లేకుండా చూసి పళ్ళు కోసుకునే పిల్ల మూకలు అంటే మహా అక్కసు నాకు. నాకు దొరికారో వెధవల్ని రాళ్ళ గడ్డలు పెట్టి కోట్టే వాడిని. మా అమ్మామ్మ ఏమో నాకు ముక్కు మీద కోపం అనేది.పిల్లలే కాదు పెరటి గంగాళం లో నీళ్ళు తాగే కాకుల్ని చూసినా అన్నం తినే వాడిని సైతం లేచి వాటిని తరిమేసే వాడిని. సాయంత్రం మాట్లు చక్కగా స్నానం చేసి అరుగు మీద కూర్చునే వాడిని , దారిన పోయే వాళ్ళని చూస్తూ.మా నాన్న ఎప్పుడన్నా డబ్బులు ఇస్తే కోమటి కొట్లో ఇచ్చి బిస్కత్తో, మిట్టాయో కొనుక్కునే వాడిని. ఎవరికీ పెట్టె వాడిని కాదు! పెట్ట బుద్ధి అయ్యేది కాదు. మా అమ్మమ్మ మా నాన్న తో గొడవ పడి మావయ్య వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళిపోయాక మా నాన్న కి నేనే వండి పెట్టె వాడిని. వంట అన్నా, రుచిగా తినటం అన్నా మహా ఇష్టం నాకు. మా అమ్మమ్మ కానీ మా నాన్న కానీ ఎప్పుడన్నా ఏదన్నా అన్నారో నాకు చాలా కోపం వచ్చేసేది , కిటికీ తలుపులు అవి విరిగిపోతాయేమో అని అనిపించేంత శబ్దం వచ్చేలా వేసే వాడిని. మరి నేను అంటే అంతే మరి ! ఏమనుకున్నారో !




అందరూ నన్ను తిక్క శంకరయ్య, అనే వాళ్ళు. మా నాన్న కూడా నన్ను ఇంకో పేరు తో పిలిచే వారు, అది కూడా చివర్లోనే చెప్తాను.అన్నట్టు నేను ఆరు అడుగుల ఎత్తు, సన్నగా సువ్వ లాగ , ఆజాను బాహుణ్ణి, ఎర్రగా కూడా వుండే వాడిని, నా కళ్ళు కూడా చాలా బాగుంటాయి, కానీ ఎవ్వరూ పట్టించుకునే వాళ్ళు కారు. అందరూ నా మొఖం చూస్తారేంటి? నా కళ్ళు చూడరెంటి అని అడుగుదామా అని అనుకునే వాడిని. కానీ వాళ్లకు కళ్ళు లేవా ? అవి కనపడవా? మనం ఎందుకు చెప్పాలి అని అనుకోని ఊరుకునే వాడిని.



నాకు ఆరవ ఏట "పాపక్క పోయిందంట" అని అందరూ పరుగేతుకొని పొలానికి వెళ్లారు. నాకు కూడా పరిగెత్తాలి అనిపించింది, కానీ పరిగేత్తలేను, ఎందుకంటే నాకు పుట్టుక తోనే గుండె జబ్బు ఉంది, ఒక సారి మా నాన్న ఆపరేషన్ చేయించారు కానీ లాభం లేదు అనేసారు డాక్టర్లు. అయినా పోవటం ఏంటో నాకు అర్ధం కాలేదు.కాసేపటికి అమ్మ ఇంటికి వచ్చింది, కానీ పడుకునే ఉంది. అన్నయ్య ఏమో ఏడుస్తున్నాడు. మళ్లీ కొంత సేపటికి అమ్మ నిద్దరోతూ నే వెళ్ళిపోయింది, ఎంత సేపు ఎదురు చూసినా రాలేదు. ఇహ అప్పటి నుండి ఆకలి అనిపిస్తే అమ్మమ్మ నే అడిగే వాడిని. నా మొహం నిండా స్పోటకం మచ్చలు ఉండేవి. పుట్టినప్పుడే నా పై పెదం రెండుగా చీలిపోయింది. మాట్లాడగలను, కానీ అవతల వాళ్లకి అర్ధం కాదు, గ్రహణ మొర్రి అంటారుట, మా మావయ్య వాళ్ళ అబ్బాయి రవి చెప్పాడు నాకు.



మంచేదో చెడేదో నాకు అస్సల తెలియదు అని అనే వారు అంతా. నాకు తెలియదు, నాకు తెలిసిందల్లా దగ్గటమే! బడికి వెళ్ళే వాడినా పది అంగల దూరానికి నాలుగు సార్లు ఆగే వాడిని. దగ్గు రాలేదంటే రెండో పిరియడ్ కి అంతా బడికి వెళ్ళే వాడిని. దగ్గు వచ్చిందా ... ఇహ చూసుకోండి రక్తం పడటం అది తుడుచుకోవటం , నన్ను చూసి బడికి వెళ్ళే పిల్లలకి అదో వేడుక.కొంత మంది అయితే రాళ్ళూ విసిరే వారు కూడా! నేను తిరిగి విసురుదమనుకునే వాడికి కానీ ఓపిక ఉండేది కాదు, మళ్లీ ఇంటికి తిరుగు ప్రయాణం. అందుకే నాకు అల్లరి పిల్లలు అంటే అంతెందుకు మామూలు పిల్లలు అన్నా నిక్కచ్చిగా కచ్చే! నాకు నా పేరు రాయటం తెలుసు తెలుసా? కొంచం కొంచం ఆలస్యం ఐనా చదవగలను కూడా ఏమనుకున్నారో!



నాకు ఎవ్వరికి ఇవ్వటం రాదు , ఇష్టం లేదు కూడా.కానీ ఇవ్వటం నేర్చుకున్నా. మా అన్నకొడుకు తెలుసా మీకు? అచ్చం నా లాగే సన్నగా, సువ్వ లాగ , ఎర్రగా, అందమైన కళ్ళు , కానీ కానీ బాగున్నాడు! మచ్చలు లేవు , పెదం అంతా ఒకటే లాగ ఉంది. లేత తమలపాకు లాంటి మొహం మీద ఆల్చిప్పలాంటి కళ్ళు.నేను ఇలానే ఉండే వాడినేమో! అందరూ నా పోలికలే అంటున్నారు, కానీ వీడు బాగున్నాడు, నాలానే వున్నాడు, కానీ బాగున్నాడు. అందుకే నాకు వాడంటే ఇష్టం. వాడికి పెట్టె వాడిని నా తాయిలాలు. వాడి తో పాటుగా వాడి పిన్ని పిల్లలూ అలవాటయ్యారు. నేను చిన్నప్పుడు దాచుకున్న బంతి వాళ్లకి ఇచ్చి , వాళ్ళు ఆడుతుంటే చూస్తూ కూర్చునే వాడిని. నేను ఆడలేను కదా మరి! కానీ బంతి నాకు తగిలితే యమా కోపం వచ్చేది నాకు.



చాన్నాళ్ళ తరువాత పిల్లలు ఊరు నుండి వచ్చారు నన్ను చూడటానికి, వాళ్లకి పునుగులు పెట్టాను , అవి తిని , కాసేపు ఆడుకొని, వాళ్ళ అమ్మమ్మ గారింటికి వెళ్ళిపోయారు. వెళ్ళిన కాసేపటికి, ఎప్పటి లాగే గుండెల్లో నొప్పి , బాధ, పాత నేస్తమే కానీ ఏదో కొత్తగా పిలుస్తున్నట్టు తోచింది. నాకు అర్ధమవ్వుతోంది, నేను కలలు కన్నా రోజు ఇదే అని, నాన్న పాపం ఎప్పటి లాటి నొప్పే అనుకోని , మందులు వేస్తున్నాడు. నాకు మాత్రం నొప్పి, ఆనందం తెలుస్తూనే ఉన్నాయి. అమ్మ పోయినప్పుడు పోవటం అంటే తెలియదు , ఇప్పుడు తెలుస్తోంది విముక్తి చెందటం అని. 'వాడు నా లానే ఉన్నాడు, కానీ బాగున్నాడు , నేను అలానే ఉండే వాడినేమో' అనుకుంటూనే నా శ్వాస అనంత వాయువుల్లో కలిసిపోయింది. మా నాన్న అనగా నేను విన్న చివరి మాట "హయ్యో అల్పాయుషు వెధవా" అని బిగ్గరగా ఏడ్చాడు . "నాన్న! నా పేరు "విశ్వేశ్వరం" " అనాలి అని ఉన్నా అన లేక చక్కా నిద్దరోయాను కళ్ళు మూసుకొని.

P.S: This post is a tribute to the person who actually knows that this is his own story.

Jaladhi--Vaidehi

ప్రియమైన సంద్రమా!

       ఆకాశం తాకుదామని ఎగసి పడుతున్నావా?
       తాకలేను అని నిరాశ చెంది  వెను  తిరుగుతున్నావా?
       ఆశ చావక మరో సారి ప్రయత్నిస్తున్నావా?
       ఎందుకు నీకీ ఆరాటం?
       ఎంత వరకు సాగిస్తావు నీ పోరాటం?
       మా కోసం ఏదన్న సందేశం మోసుకొస్తున్నావా?
       వినే వారు కాన రాక వెనుకంజ వేస్తున్నావా?
       నిలకడ గా ఉండ లేవు( కోపం, బాధ)
       నిండా ముంచనూ లేవు( ప్రేమ, వాత్సల్యం)
       నీ తీరు, నీ లోతు కలిస్తే మఘువ మనసేమో అనిపిస్తుంది నాకు
       సంద్రం అంతా జలపాతం అయితే అతివ గుండు లోతు తేలుతుందేమో!
       జలధి లోతు అంతా ఎతుకు వెళ్ళి నిలుచున్నా ఆమె మనో శిఖరం అగుపించాదేమో!
        గొంతు దాటని రాగాలెన్నో!
        పెదవి దాటని పలుకులు ఎన్నో!
        కళ్ళు దాటని కన్నీళ్ళు ఎన్నో !
        మనసు దాటని ప్రేమలు ఎన్నో!
        గుండె దాటని మంటలు ఎన్నో!
        మౌనమైన మాటలు ఎన్నో!
        కాలము చేరని కావ్యాలు ఎన్నో!
        బంధాలు కాని మమతలు ఎన్నో!
        మమత లేని బంధాలు ఎన్నో!
        నిజాము లేని నవ్వులు ఎన్నో!
        నవ్వులు కాని నటనలు ఎన్నో!
ఐన ఇంటింటికి దీపమై వెలిగే మఘువలు ఎందరో!
ఉప్పతనం చప్పరించి ప్రపంచానికి చిరు జల్లులు ఇచే సంద్రాలు ఎన్నో!

      

Sand Dunes In A Glass

On a Rainy day, sitting by the side of a glass window that is closed, I could see rain drops falling from the leaf one by one, drop by drop down into the ground. I just sat there for so long looking at the plants I lost track of time. I realized when the daylight outside the window faded a little to let everyone know that it is in fact time for dusk.


I often wonder about this particular concept of spending time, How do I utilize my time? For example say productively? I am actually too much confused about how to utilize it properly. Doing the work you enjoy most is the best way to spend time I suppose (my mom and most of the elderly people say so). But some of us like sleeping very much, some of us like eating very much, some of us like drawing, some of us like writing, some of us like surfing, browsing, gossiping, watching movies, chatting, gazing endlessly into void. But how on earth some of them are best ways to spend time and others are branded as laziness? Doing the thing you like most depends on our personal individual choice right? I like writing, at the same time someone else out there likes sleeping very much. I enjoy killing my time with writing, the other person likes killing his time by sleeping. He experiences the same joy when he is sleeping as I do when I am writing. Mysteriously we say the other person is lazy and I am passionate about writing.

May be the concept of time itself is mysterious I think. It is a measure to record events that occurred respective to a particular event. May be time has been discovered to record and recall the events that has already happened (to record the past or changes that has transformed a particular object/animal/ place into the current state).As we evolved we have been not happy at the present state of our being, we wanted more and more secured future, so we started working on future’s past to make future the best, but we often forget to enjoy past’s future THE PRESENT.

So the concept of laziness and productive ness gains a clarification here. Any work, you do , whether you enjoy it or not, if you have any chances of gaining a better future to you or to your subjects of the work, then it is called productive( if you love that work and enjoy doing it, it is considered as divine)

Human race was always capable of doing some very amazing things always, if they really wanted to do something, if they really desire something. I solemnly bow to the idea of a person who was able to capture a part of the earth into a glass for defining time. The upper and lower chambers as I think resembles our past and future the narrow line connecting those two chambers is our Present.

To conclude, I think doing the things you love is the best way to spend time perfectly. But (yes, I hate buts too!! but the fact is every statement in this world is implied with more than one meaning, so to make the statement explicit, we have to add but) choosing the thing you love responsibly is the key.

Are We Secular?

I am an above average student right from my childhood. I used to love few subjects based on my teachers and how they used to narrate lessons as tales to us. One of such subjects is Social studies.


The first and foremost sentence that will make you proud of your country in civics is the preamble of our Indian Constitution “WE THE PEOPLE OF INDIA having solemnly resolved to constitute India into a SOVEREIGN SECULLAR DEMOCRATIC REPUBLIC and to secure all it’s citizen

JUSTICE, social, economic and political

LIBERTY of thought, expression, belief, faith and worship

EQUALITY of status and of opportunity and to promote among them all

FRATERNITY assuring the dignity of individual and the unity and integrity of the nation”

At the age of 13-14, I may not know what this exactly means, but still I used to be proud of my country no matter what. I am sure most of the Indians are like me.

Shah Bano Case : A sixty two year old Muslim woman, divorced by her husband in 1978, and was denied alimony , filed a case in order to get her alimony. This case reached Supreme Court after seven years. It ruled that shah bano be given maintenance money similar to alimony. Supreme Court pronounced its verdict underSection 125 of Code of Criminal Procedure, which applies to everyone regardless of caste, creed or religion.

Some Muslims under the spokesmen Obaidullah Khan Azmi and Syed Shahabuddin felt threatened by what they perceived as an encroachment of Muslim Personal Law. An organization named ALL INDIA MUSLIM PERSONAL LAW BOARD has been formed in 1973 to uphold what they saw as Muslim Personal Law.

Because of the rift produced by this case in the country the then Govt. passed an act The Muslim Women ( Protection of Rights on Divorce) Act 1986 that nullified Supreme Court’s Verdict in Shah Bano Case.

You can find more details of this case in google. All I wanted to let you know here is my opinion about this case and that is the reason for the brief introduction.

Shah Bano case is marked as a pivotal point in Indian history because no Muslim woman before her has approached court for justice in case of divorce. As an act to protect the personal law of religion our govt. has passed a bill overnight in order of avoiding the wrath of a particular community or let us say a particular vote bank.

Personal Law differs from community to community. I think Hindus has a personal law of taking dowry in present days and taking knya sulkam in previous days. They also had this Sathi Sahagamana previously , but as times changed all those personal laws were ruled out and were brought under a proper Civil Law( these personal Laws Dowry And Sahagamana are considered as offenses under the Civil Law). Every religion respects their own personal law the most. But as a secular country do we actually have a Common Civil Law to be enforced on everyone apart from their cast, religion or sect who comes to courts for justice? We can exert pressure on Govt. in such way to influence it to make acts, if we have significant vote banks to back us. We state we are Secular, I just want to question myself, are we really Secular? Does the meaning of secular very clear at the very least to our leaders ( I am leaving common people here)

Personally I feel people should respect and act upon their own personal laws, but once the case or issue comes into judiciary or civil law boundaries, no community should exert pressure on the Govt. so as to make sure that our preamble is not just statement that we read but a promise that we make to overseleve and it is  not meant to be broken by ourselves( Indians).