కార్తిక పౌర్ణమి- IV

ఇంకా ఎంత సేపు ఈ చెట్టు మీద కూర్చోవాలి? సమయం ఎంత అయ్యిందో? రేణు సంగతి ఏంటి? దానిని వెతకాలి… దానిని ఏమన్నా చెస్తూ ఉంటే? నేను ఇక్కడ పిరికి దాని లా కూర్చోవాలా?అవును ఎందుకు కూర్చున్నాను ఇలా? యషూ.. నువ్వు ఇంత పిరికి దానివా?.. ఇది పిరికితనం కాదు…ప్రాణం కాపాడుకొవటం కూడా పిరికితనమేనా? జాగర్త.. ఐనా ఇదంత రేణు వల్లనే కదా… అది వాళ్ళ ఊరు పిలవకుంటె ఇదేం జరిగేది కాదు కదా! ఛీ ఛీ.. ఏంటి నేను ఇలా అలోచిస్తున్నాను? నా మీద నాకే అసహ్యం వేసింది ఆ క్షణం.. ధైర్య వంతురాలిని అనుకునే నేను.. నా వరకు వస్తే ఇంత దారుణం గా అలోచిస్తానా?యషూ..అది నీ అలొచనే అయ్యి ఉండచ్చు… కానె  నేకు కాపాడాలి  అనే అలోచన కూడా వచ్చింది కదా..ఏ అలోచన ఆధారం గా నువ్వు పని చెస్తావో అదే నువ్వు..చెట్టు దిగు.. రేణు ని వెతుకు.. దానికి సాయం చెసే ప్రయత్నం లో చనిపోయినా ఫర్లెదు..అనుకొని నెమ్మదిగా ఊపిరి పీల్చి… “రేణూ…”
అని పిలిచాను.. ఎక్కడా అలికిడి లేదు… మెల్లగా చెట్టు దిగాను.. అలికిడి చెయ్యకుండా.. రేణు దాగున్న పొదలలొ చూశాను.. తను లేదు…ఎక్కడ  ఉంది? “రేణూ?” మెల్లగా పిలిచి.. ఆ పొదలలొ పాకుకుంటూ వెళ్ళాను…ఎక్కడో సన్నగా అలికిడి వినిపించింది… మళ్ళీ మబ్బు పట్టిందేమో.. కనిపించటం లేదు… ఇక్కడె ఉంది అని అనిపిస్తోంది… ఎక్కడ రేణు…? పెద్దగా పిలిస్తే వాళ్ళు వచ్చేస్తారు…  “రేణు?”
“యషూ… ఇక్కడే.. జాగర్త.. గుంట లో పడతావ్..”  నా కింద నుంచి వచ్చింది గొంతు… చూస్తే… ఆకులు అన్ని కప్పెసిన గుంట… కాదు… దడి లాగా కర్ర పుల్లలు కట్టి..దాని మీద ఆకులు కప్పి ఉన్నాయి.. అస్సల.. రేణు చెప్పకుంటే… నేణు అందులోనే అదుగేసే దానిని… కొత్తగా వచ్చిన చీకటికి కళ్ళు అలవాటు పడ్డాక.. చూస్తే…  ఒక మనిషి కిందకు పదినట్టు రంధ్రం ఉంది అందులో…
“రేణు? Thank  God! నేను.. భయపడ్డానే…” మిగతాది చెప్పటానికి..కాదు ఊహించటనికే భయం వేసింది..
"Sush..  గట్టిగా మాట్లాడకు….!  నీ ఓణి… చివర చింపెయ్యి… మవయ్య ఇక్కడే ఉన్నారు.. ఆయన టవల్ , నీ ఒణి కడితె.. మేము అది పట్టుకొని పైకి రావచ్చు… ఇందాకటి నుంచి.. ఎం చెయ్యాలో తెలియక .. కూర్చున్నాం.. ఇది ఏనుగులను  వేటాడటానికి తవ్వే గుంట."
 ఒక్క నిముషం నాకు ఏమీ అర్ధం కాలేదు “ మావయ్య ఎప్పుడొచ్చారు?ఏనుగులా? నాకేం అర్ధం కావటం లేదు! “
 “ యషూ… అశ్చర్యం తరువాత… చెప్పింది చెయ్యవే please..."
ణా  మూర్ఖత్వానికి నాకే  ఏదో లా అనిపించి… వెంటనే… నా ఓణి చింపి కిందకు వేసి పట్టుకున్నాను ఇద్దరూ మెల్లగా పైకి వచ్చారు.. హమ్మయ్యా అనుకున్నాను…
“రేణు మావయ్యా ఏంటే ఇక్కడ?”
“తరువాత.. ముందు.. మనం బయటపడాలి…” అని అంటూనే.. మావయ్య… దారి చూపించారు… మేము ముగ్గురం.. చప్పుడు లెని పరుగు అందుకున్నాం… ఇల పరిగెట్ట గలనని నాకు ఎప్పుడూ తెలియదు… మళ్ళీ … భయం.. రేణు ని మావయ్య ని చూసిన క్షనం లో నాకు… భయం అనిపించలెదు కానీ.. ఇప్పుడు మల్లి పరిగెడుతుంటె.. ప్రాణ భయం … కానీ ఇప్పుడు ఇంతక ముందు ఉన్నంత నిస్సహాయం  గా అనిపించలేదు! మావయ్య ఉన్నందుకేమో బహుశా.. ఏదో ఆశ.. ఈ రత్రి గడిచి.. పొద్దున్నె సుర్యుడిని చూస్తం అనే చిన్ని నమ్మకం..

                                                                ****
"నాకు నమ్మకం సన్న గిల్లుతాంది అయ్యా" మా అయ్య తో అన్నాను.. మా అయ్య ఇంటన్నట్టు లేడు..
"ఏమీ అలొసిత్తనావు అయ్యా?"
"ఏం లే బిడ్డా! ఆళ్ళు ఈ దిక్కున లేనట్టు ఉన్నారు..."
"ఎం సెద్దాం అయ్యా!ఇన్ని ఇన్ని సంవత్సరాల కల అట్ట వదిలెయ్యాల్సిందేనా?"
"బిడ్డా! ఈడ దంకా తెచ్చిన రుద్రయ్య మనల్ని ఇడిసిపెట్టడు.రేపు ఉదయాన్నే మనం రుద్రయ్య కి శాంతి
పూజ జరిపి శివయ్య గా కొలుస్తాం. ఇది నా ఆన!"
సరిగ్గా అదే నిమశాన ఏదో అలికిడి అయ్యినాది.. ఆ దిక్కున సూసే లొపల పెద్ద మెరుపు ఆ పై ఉరుము ఉరిమినాది..మా అయ్యా మాతదుతున్నడే గానీ,ఈడ లేడు! ఏదో దిగులుతొడ ఉన్నట్టు గా నుండె.. బహుశా నన్ను ఇడిసిపెట్టాల్నని
బెంగ నేమో.. మా అయ్య యెనకడుగు ఎయ్యగూడదంటే.. ఆళ్ళు దొరికినంక.. ముందు నాను... నన్నే అర్పించుకోవాల!ఎన్ని ఎన్ని జన్మాలు ఎందరు ఎందరు ఎదురు సూసి ఉంటారు అయ్యా? ఇప్పుడా యెనక అడుగెసెడిది?నేను నిన్ను వెనకడుగు వెయ్య నిచ్చేది లే అని ప్రతి దిక్కూ సూతన్నా..
నాకు ఆళ్ళు ఈ అడివి ఇడిసిపెట్టి పోవాల్లంటె గుడి దిక్కునే పోవాల.. వేరే దారి లేదు.. అనిపిస్తాంది. ఎంత దూరం పరిగెడెతే.. ఈ దిక్కున ఆళ్ళు బయట పడాల? ఈ ఇశయం కొత్త పోరికి తెలియకున్న.. రేణుకకి తెలుసు.. ఆళ్ళ మావయ్య ఆడ గుడి దగ్గర పడి ఉన్నాడు. ఈళ్ళు కచ్చితం గా ఆడకే రావల్ల..
ఎంటనే మా అయ్య దిక్కున తిరిగి "అయ్యా గుడి కాడ ఉందాం అయ్యా!" అంటిని.. మా అయ్య కి నాను ఏం అంటాండానో అర్ధం అయ్యింది.మా అయ్య కళ్ళు మెరిసినాయి. ఘడియ కింద ఉన్న దిగులు మాయమయ్యె మా అయ్య కళ్ళలొ.. నాకు ఎన్నెల ఎలుగు లో మా అయ్య కళ్ళు జూసి కొండంత సంబరమాయె. మా అయ్య తల ఊపి .. గుడి దిక్కు నడిసిండు.. నేను మా అయ్య ఎనకాల .. పరుగులంకించుకుంటిని.
                                                          ****

నమ్మకం అసల ఏ నమ్మకం తో ఇలా తప్పించుకొటానికి పరిగెదుతున్నామో నాకు అర్ధం కావటం లేదు. అసల పాపం యషూ ని తీసుకొచ్చి ఇలాంటి పరిస్థితి లొ పడెశాను. ఆయినా నాకు మాత్రం తెలుసా?ఇలా జరుగుతుంది అని? అసల ఎమైంది వీళ్ళకు?ఇంతక ముందు ఎన్నడూ ఇలా జరిగిన దాఖలాలు లేవే? తను మా నక్షత్రాలు అదిగింది.. నాది..యషు ది ఒకటే ఆరుద్రా నక్షత్రం అని చెప్పగానే మా పై దాడి చెసింది.. అంతే కొంప తీసి వీళ్ళు ఆ రుద్రయ్య-శివయ్య మూఢ నమ్మకాన్ని నమ్మటం లేదు కదా? అని అనుకుంటూ ఉండ గానే  మా కోసం వెతుకుతున్న వాళ్ళు మేము నెమ్మది గా నడుస్తున్న పొదలకి అవతల కొన్ని అంగల దూరం లో ఉన్నారు.. మాకు
" బిడ్డా! ఈడ దంకా తెచ్చిన రుద్రయ్య మనల్ని ఇడిసిపెట్టడు.రేపు ఉదయాన్నే మనం రుద్రయ్య కి శాంతి
పూజ జరిపి శివయ్య గా కొలుస్తాం. ఇది నా ఆన" అని శివయ్య అనటం వినిపించింది..
అది విని నా గుండె జారిపోయింది..ఆ ఇది లో అనుకోకుండా అక్కడే ఉన్న కర్ర పుల్ల మీద కాలు వెశాను... అది విరిగి చిన్న శబ్దం వచ్చింది.. ఆరుద్ర చూసింది అనే అనుకున్నా.. ఈ లొపల...పెద్ద మెరుపు తో కూడిన ఉరుము.. ఇదే అదును అనుకొని మవయ్య చెతినీ,యషు చెతిని పట్టుకొని.. ఒక్కటే పరుగు.. ఇప్పటి వరకు ఏమి జరుగుతుదో అర్ధం కాలేదు.. పొదల చాటున ఉన్నప్పుడు.. యషు గురించి, మవయ్య గురించి బెంగ.. తరువాత మవయ్య వచ్చి.. నా నోరు మూసి వెనక్కు లాగితే.. ఇద్దరం గొతి లొ పడ్డాం.. అప్పుడూ నాకు ఏమి చెయ్యలో అర్ధం కాలేదు.. ఏమి జరుగుతుందో అర్ధం కాలేదు.. కానీ సాయంత్రం నుంచి మొట్ట మొదటి సారి నాకు ఏం చెయ్యలో తెలుసు.. ఎక్కడికి వెళ్ళలో తెలుసు.. గుడి దగ్గరకు వెళ్ళలి అక్కడి నుంచే బయటపడాలి.. వేరే దారి లేదు.. వీళ్ళు వెడిచి పెట్టరు.. ఇప్పటి వరకు తెల్ల వారిపొతే..ఎటోకటు వెళ్ళచ్చు అనుకున్నా.. లేదు.. పొరపాటు.. నాకు ఏమి ఐన ఫర్లేదు.. కాని యషు కి ఏమి కాకూడదు! నన్ను నమ్ముకొని వచ్చినందుకు ఏమి కాకూడదు...
                                                   ****
రేణు కి దెబ్బ తగిలినా, ఏమి జరిగినా ఇంత.. సారం ఎక్కడిదో.. ఆగకుండా పరిగెడుతొంది.. నాకు ఏమి కాకున్నా.. పరిగెట్టలెకపొతున్నా.. కానీ నా మది లో ఎన్నో ప్రశ్నలు.. రేణు.. వాళళ సంభషణ విన్న నిముషం నుంచి.. పరిగెడుతునే ఉంది .. ఇంత వరకూ భయం వెసినా.. దాని వెనక.. చిన్న ఆశ్చర్యం ఉంది..కానీ ఇప్పుడు అలా కాదు.. తన కళ్ళలో దిగులు.. భయం.. అన్నిటికీ మించినది.. నిస్సహాయత కనిపిస్తున్నాయి .. "రేణు..? ఎమిటే మవయ్య ఎలా వచ్చారు? వాళ్ళు ఎం మాట్లాడుకున్నరు ఎంటి ఇది అంతా.. నీకు తెలుసు.. నాకు చెప్పు అని ఆయస పడుతూ పరిగెడుతూనే నిలదీశాను... రేణు ఒక్క నిముషం ఆగినట్టు గా ఆగి.. మళ్ళీ పరిగెడుతూ.. చెప్ప సాగింది.. "ఆ గుడి కి ఒక కధ ఉంది.. అది.. రుద్ర నడిచిన భూమి మీద కట్టారు అనే పేరు ఉంది.. అంటే.. ఇంతక ముందు.. ఆ గుడి ఉన్న చోట స్మశానం ఉండేది.. నాకు తను చెప్పేది.. ఒక్క ముక్క కూడా అర్ధం కావటం లేదు.. స్మశానం మీద గుడి కట్టరా? ఐతే మాత్రం ఈ పరుగులు ఎమిటి? ఏ దాడులు ఎమిటి? తను పాపం పరిగెడుతునే.. ఆయస పడుతునే ఉంది.." రుద్ర అంటే తప్పు చెసిన వాళ్ళని భయకరం గా శిక్షించే దేవుడు.. ఆయన తరువాత..అక్కడ గుడి కడదాం అని అనుకున్నారు.. అక్కడే గొడవ.. గుడి కట్టిన తరువాత.. ఆ గుడి లోని దెవుడి గుర్తు గా తప్పు చేసినోళ్ళని కఠినంగా శిక్షించాలి అని కొందరు.. లెదు.. ఎవరినైన శిక్షించే హక్కు దెవుదికె తప్ప ఎవరికీ లేదని కొందరూ వాదించుకొని రెండు వర్గాలు గా విడిపోయారు ఇద్దరూ రుద్రని నమ్ముతారు.. కానీ ఒకళ్ళు స్వామి శంత మూర్తి అని.. ఇంకొకళ్ళు.. రౌద్ర మూర్తి అని..ఒకళ్ళు శివయ్య అంటారు .. ఇంకొకళ్ళు రుద్రయ్య అంటారు.. అలా గొడవలు జరుగుతూ ఉండగా మగవాళ్ళ గొడవలు.. శ్రుతి మించి .. గ్రామ పెద్ద గారి అబ్బాయి..వాళ్ళు.. రుద్రయ్య అని నమ్ముతారు.. ఎప్పటి నుంచో పూజారి గారి అమ్మాయిని ప్రెమించాడు.. ఆమే ఈ గొడవల ముందు ప్రేమించింది.. కానీ.. ఏ గొడవల కారణం గా అతనిని కాదు అంది.. మరి అతనే చంపాడో.. ఎవరు చంపారో తెలియదు.. అప్పటి.. నుంచి గొడవలు పెరిగిపొయాయి.. అదే రోజు నుంచి.. కోనేరు లోని శివలింగం తెజోమయం అయ్యింది.. అప్పటి పూజారి.. భయపడి... దెవుడికి కొపం వచ్చింది.. శివాలయం రుద్రాలయం అయ్యింది.. మెము ఇందులో పూజ చెయ్యము అన్నాడు.. మరి కూతురు పోయిందనో..ఎమో.. ఇంకా.. వాళ్ళ కులం వాళ్ళెవ్వరూ అడుగు పెట్టలేదు.. ఇక్కడ.. ఇదిగొ.. అప్పటి.. నిమ్న జాతి వళ్ళైన.. ఆరుద్ర వాళ్ళే.. పూజలు చెస్తున్నారు... రుద్రయ్య కి.. " అది కొంచెం ఆగి.. మళ్ళీ చెప్పింది.. "అప్పుడు.. ఆ పూజారి.. చెప్పింది ఎంటి అంటే.. అతనికి కల్లోకి.. రుద్రయ్య వచ్చి.. ఇల ఆరుద్రా నక్షత్రం కన్నెలను.. వాళ్ళంత వాళ్ళుగా గుడి లొనికి నడిచి వచ్చిన వాళ్ళను బలి ఇస్తే.. స్వామి కొపం తీరి రుద్రాలయం.. శివాలయం అవ్వుతుంది...అప్పుడు.. మళ్ళీ.. పూజారీ లు అడుగు పెట్టచ్చు.. ఈ గుడి లో.."
నాకు పిచ్చెత్తిపోయింది.. ఎప్పుడో.. వెయ్యి సంవత్సరాల కధని  నమ్మి.. మమ్మల్ని చపుతారా?
ఎక్కడ నుంచో తెలియని కోపం పొడుచుకొచ్చింది.. "What Nonsense is this.. Renu? Do you beleive in this shit?" కాస్త.. పెద్దగానే అన్నను.. రేణు.. "SuSh.. నేను.. నమ్మను .. నమ్మలేదు.. యషు.. కానే వాళ్ళు నమ్ముతున్నారు.. అందుకే మనం ఇలా ఆగకుండ ప్రాణాల కోసం పరిగెడుతున్నాం!" అని అంది.. అది ఆయాసపడుతూనే.. నేను.. నమ్మలెకపోయాను..నా జీవితం.. ఒక మూఢ నమ్మకానికి.. బలి కావటం.. నాకు ఇష్టం లేదు..కొంచెం పరుగు.. నిదానించి.. రేణు ని లాగాను.. అది..హఠాత్తుగా .. నేను లాగిన బలం కంటే ఎక్కువగా.. వెనక్కి తిరిగి.. నన్ను.. ఒక చెత్తు.. కి అదిమి పెట్టి.. " నువ్వు నమ్ము.. నమ్మకపో..but.. we are going to make it out of this mess.. I beleive this in my heart and you have to trust me.. కానీ.. దానికంటే.. ముందు.. నీకు నచ్చిన నచ్చకపోయినా.. నువ్వు నమ్మాల్సింది.. ఇంకోటి.. ఉంది whether you like it or not.. you woke up into a nightmare.. my dear darling.. now lets run out of it!"అని చెప్పి.. నా చేతిని.. బలం గా పట్టుకొని.. మళ్ళీ పరిగెత్తటం మొదలు పెట్టింది.

P.S: I tried my best to complete it.. but couldn't do it in this part... please don't mind spell checks..

To be Continued...